Vorige week werd nog eens bevestigd in de Belgische krant De Tijd dat de wereld de komende 25 jaar nog veel dient te investeren om de vraag naar electriciteit/energie te kunnen volgen.   20.000 miljard dollar was het bedrag dat werd vernoemd wat wellicht een ongrijpbaar getal lijkt.  Meer dan de helft van dit getal komt op rekening van drie landen die de laatste jaren een sterke groei doormaken, zijnde China, India en Brazilië.  
Dit duizelingwekkende bedrag houdt dan nog geen rekening met de kosten die verbonden zijn aan het milieu en de investeringen om naar meer duurzame vormen te gaan.  Nochtans wordt stilaan duidelijk dat we niet verder kunnen met ons huidig energieverbruik en de impact die het heeft op onze omgeving.
Als men alleen al een klein land als België neemt dan blijkt dat we ongeveer met een factor drie minder moeten gaan consumeren willen we de juiste verhouding bereiken.  Daar het aantasten van welvaart politiek gezien bijna onmogelijk is zonder daarvoor de gevolgen te dragen bij de verkiezingen zullen we innovatie nog veel meer moeten doorvoeren.  Slimme manieren om minder en beter te verbruiken. 
Vooral de vervanging van onze oude technologieën met nieuwe lijkt me één van de grootste uitdagingen om hier ineens te kiezen voor duurzame oplossingen.  De verleiding om bijvoorbeeld steenkool centrales te bouwen omdat de grondstof relatief goedkoop is en voldoende voorradig stemt tot nadenken.  Onze bedrijven hebben veel energie nodig om te kunnen functioneren en ook een stabiele electriciteitsprijs en vragen terecht om zekerheid.
De vragen van de industrie ziet men nu bijna wekelijks in de kranten waar zij roepen om maatregelen anders dreigt delokalisatie naar landen die het tot nu toe minder nauw nemen met het milieu.  Dit dient zeker te voorkomen te worden en stelt zich natuurlijk de vraag hoe dan wel?
Een positieve ontwikkeling kan zijn dat bedrijven mee gaan investeren in productie zodat ze zelf kunnen meedenken over welke grondstof het beste is en ook mee verantwoordelijk zijn voor de maatschappelijke kost en opbrengst.  Voor bedrijven is het vooral een kwestie van stabiliteit en zekerheid en men ziet ook werkgevers organisaties zich mengen in het debat.
Enkele weken geleden heb ik de veel besproken film gezien van Al Gore waar op een simpele wijze en vooral een opeenvolging van data duidelijk werd weergegeven dat maatregelen zich opdringen.  Daar hijzelf acht jaar lang vice-president van de VS is geweest is het toch wel een beetje wrang dat juist de VS de Kyoto akkoorden niet heeft bekrachtigd.  Dit maakt voor mij de boodschapper toch wat aan geloofwaardigheid inboeten maar dat neemt niet weg dat de film/documentaire de moete waard is.
Wat vooral bijbleef was niet zozeer de toename van uitstoot en andere milieu effecten maar vooral de explosieve groei van de mensheid.  Dit werd in de film niet in vraag gesteld en men ging vooral in dat we de technologie hebben om het milieu te ontlasten.  Kijkende naar de investeringen en vraag naar meer energie de komende 25 jaar per inwoner lijkt me het nadenken over onze ontwikkeling als ras ook van belang en niet alleen maar het zoeken van technologische oplossingen.  Sinds de 2^de wereldoorlog is de bevolking met 300% gestegen van 2 naar 6 miljard mensen.  Wellicht is het zoeken naar technologieën een deel van de oplossing maar zou deze in hand dienen te gaan met het terugbrengen het aantal mensen.
China was trouwens één van de eerste landen die dit heeft ingezien maar wel telaat, dit bracht de politiek ertoe om draconische maatregelen te nemen met zaken zoals 1 kind per gezin.  In heel het debat over de impact van het menselijk ras op het milieu zou de groei van het aantal mensen ook een plaats dienen te krijgen als deel van het vraagstuk.