Begin deze week werd België even donker, figuurlijk dan maar toch. De nationale regelgever CREG kondigde aan dat België vanaf 2008 een tekort heeft aan eigen electriciteitsproductie, het zou gaan om ongeveer 2000MW. In totaal heeft België zo’n 14000 MW eigen productie en deze wordt verder aangevuld met import(vooral uit Frankrijk) voor zo’n acht tot tien percent.
Zoals steeds leek het net of dit een verrassing was, de gemiddelde burger staat natuurlijk ook niet stil hierbij, zolang het licht maar blijft branden is het allang goed.
Het uitblijven van een duidelijk beleid over de energieliberalisering begint te wegen op de leveringszekerheid. Hopelijk is dit schot voor de boeg voldoende duidelijk zodat de volgende regering nu echt werk gaat maken van een gedetailleerd beleid voor alle delen van de energieketen. De passieve houding over de liberalisering heeft tot gevolg gehad dat de weinige nieuwe concurrenten eigenlijk in een wurggreep zitten. Ze staan wel aan de grens of zijn een paar meter erover maar de loopgravenoorlog met de al dominante marktpartij leidt tot dit status quo.
Tot nu toe is dit grotendeels ongestraft gebleven daar de nieuwkomers zich tot nu toe moesten beperken tot het leverancier zijn(lees wederverkoper voor de dominante marktpartij) maar dit heeft tot gevolg dat de investeringen in nieuwe productie te laat komen en we de komende vier tot vijf jaar met een steeds groter tekort zitten.
Ons toekomstig productiepark dient er heel anders uit te gaan zien met liefst een vijf tot zes producenten die allemaal een gelijkaardig aandeel hebben. Dit is een veel betere verzekering voor bevoorrading dan al je eieren in één mand te leggen. De huidige dominante marktpartij heeft geen belang om zijn marktaandeel in productie nog meer uit te bouwen als er in andere landen betere opportuniteiten zijn. Daar komt bovenop dat de politiek ook weer niet wilt dat de dominante marktpartij zijn aandeel nog vergroot, we zitten dus in een echte catch 22. Enerzijds alle productie in handen van één marktpartij die wel kan investeren maar eigenlijk niet meer mag en anderzijds geen beleid om nieuwe spelers te ondersteunen in hun zoektocht naar goede projecten.
Als een start tot het komen tot een oplossing zou men nu eerst een groep van neutrale experts moeten samen zetten die een goed investeringsbeleid gaan uitwerken die ervoor moet zorgen dat we binnen tien tot twintig jaar een aantal gelijkwaardige producenten heeft, gebruikmakend van de beste technologiëen, in lijn met de Europese richtlijnen en voldoende bevoorradingszekerheid garanderen.