Dat onze sector momenteel niet op het netvlies staat van de diverse politieke verantwoordelijken weet ik niet zeker, maar op de lijst van aandacht zijn we toch behoorlijk gezakt gezien andere korte termijn problemen prioritair zijn.
Vorige week sprak ik met Nederlandse collega's net nadat het nieuws bekend was gemaakt dat een Belgische minister uit de federale regering, mevrouw Galant, ontslag had genomen. Hierop werd ik aangesproken en men vond dit toch nieuws ook al deelde ik met hun dat wij in België nog 56 ministers en staatssecretarissen over hebben, gezien de vele regeringen die ons land rijk is.
Ondanks de inzet van dit record aantal excellenties slagen wij er nog niet in om zelfs elementaire zaken zoals veilige bereidbare wegen te hebben. Sommige wegen lijken ontsnapt uit een oorlogsfilm waar de kunst eruit bestaat om met welk voertuig dan ook putten te ontwijken anders volgt onherroepelijk schade.
Sommige zaken kunnen wij gewoon niet meer of weigeren we goed op te lossen, waarom het onderhoud van onze wegen niet overlaten aan onze Nederlandse vrienden? Het openbaar vervoer aan de Japanners? Onze financiën aan de Zwitsers of Noren, etc?
Natuurlijk is bovenstaande utopisch gezien lands eigen bevoegdheden, maar het principe om vakministers te hebben die langer meegaan dan een verkiezing zou vele onderwerpen goed doen. Onze sector bijvoorbeeld heeft nood aan lange termijn oplossingen met volgehouden inspanning, hiervoor is het constant wisselen van politieke bevoegden niet bevorderlijk voor het resultaat.
Het aanstellen van een algemeen directeur van energie die wel politiek gecontroleerd wordt door bijvoorbeeld het parlement zou voor zo'n technisch onderwerp een zegen kunnen zijn, maar daar dienen de diverse politieke partijen wel over hun eigen schaduw te kunnen stappen. Net zoals het artikel van de huidige Trends over 15 jaar energieliberalisering zich de vraag stelt wat als we de markt echt zouden liberaliseren? Geen overheidsinmenging meer behalve dan een echte CO2 prijs/doel zodat er een echt marktmodel ontstaat en niet de huidige koterij aan maatregelen.
Professor De Keuleneer maakte een interessante opmerking door te stellen dat geen een marktmodel kan werken voor onze sector die hoofdzakelijk met lange termijn investeringen dient te werken (lees terugverdientijd langer dan twintig/dertig jaar). Hiermee kan ik ten dele mee akkoord gaan gezien zowat alle overheden het niet kunnen laten om zich te mengen in de keuzes die dienen gemaakt te worden. Ten dele ook correct overigens gezien er zaken van gemeenschappelijk belang spelen zoals bijvoorbeeld milieu en klimaat. Aan de andere kant kunnen sectoren zoals bijvoorbeeld de chemische sector wel op lange termijn plannen in een relatief vrije markt.
Professor Gosselin breekt tevens een lans voor een energiepact dat er maar niet wilt komen omdat de diverse energieministers elkaar niks gunnen en vergeten dat de noodzaak om nu tot een gemeenschappelijk grensoverschrijdende visie te komen een van de pijlers is voor de toekomst van dit land. Positief trouwens was wel dat minister Marghem vorige week met minister Kamp een principeakkoord heeft gesloten om op bepaalde thema's een geharmoniseerde strategie af te sluiten. Ook hoogst noodzakelijk daar wij in België voor een enorme uitdaging staan door afscheid te nemen van het Nederlands laag calorisch gas waardoor een groot deel van Antwerpen Brussel en enkele andere gebieden (in Wallonië) helemaal opnieuw dient uitgerust te worden. Ken het exacte getal niet meer, maar het gaat toch vlot richting de miljoen huishoudens waar je een voor een aanpassingen voor dient te doen.
Terugkomend op de conclusie van 15 jaar liberalisering zie ik wel parallellen met de telecom markt waar deze ook niet heeft gebracht wat we hadden gehoopt gezien het zeer beperkte aantal concurrenten dat is over gebleven. Alleen anders dan telecom kunnen wij de investeringsgolf in onze energiesector niet blijven missen en heeft dhr. Belmans gelijk dat hier een groot risico in zit. Dhr. Welch van Engie/Electrabel vatte het goed samen door te zeggen dat op basis van de elektriciteitsprijzen van de laatste drie jaar niemand lange termijn investeringen kan en zal doen in onze sector en het is dan ook verbazingwekkend om te zien hoe lichtzinnig er politiek mee omgesprongen wordt. Eén van de redenen blijft volgens mij toch het gebrek aan elementaire kennis over onze sector waardoor de urgentie niet doordringt en men ons gewoonweg niet gelooft. Als men echter de feiten op een rijtje zou zetten dan ziet men dat de nodige investeringen gewoon niet meer gebeuren en vervolgens kan men zich dan de vraag stellen hoe kan dit?