Vorige week stond in het licht van politieke beslissingen die vooral als doel hadden om de eigen troepen gerust te stellen, maar die volgens velen in de industrie daarom de oplossing nog niet dichterbij hebben gebracht.

Voor Nederland kwam de beslissing van de Nederlandse regering om tegen 2030 te stoppen met gaswinning in Slochteren toch nog als een verrassing, ook al zeggen industrie experts dat de beslissing weinig lef had gezien de gasbel tegen die tijd al zo goed als opgebruikt is. 

Feit is echter dat men in Nederland miljoenen huishoudens van het gas af wilt en hier is het toch vooral wachten op maatregelen van diezelfde overheid hoe dat ze dit denken te bereiken.  Dat dit veel geld gaat kosten staat als een paal boven water, gezien een gasketel vervangen door bijvoorbeeld een warmtepomp nu eenmaal veel duurder is.  Minimum factor drie en ga je via een grondwater warmtepomp werken met een horizontaal netwerk of verticale boring dan ga je al snel richting factor acht tot tien.

Natuurlijk valt je gasrekening weg, maar daarom bespaar je nog niet altijd gezien je KWh verbruik fors zal stijgen.  Buiten mijzelf (horizontaal netwerk in de tuin) ken ik ook collega’s die al meer dan twintig jaar werken met lucht/lucht warmtepompen en jaarlijks toch zo’n 12 tot 15000 KWh verbruiken (voor een vrijstaande woning van ongeveer 140m2).

Ook in Vlaanderen heeft men het gebruik of beter gezegd de aanschaf van warmtepompen een aantal jaren gesubsidieerd, maar dit heeft weinig resultaat gehad (max. 20.000 warmtepompen op 2.6 miljoen huishoudens). Vooral het verbruik blijkt door te wegen en men dient te concurreren met goedkope brandstoffen zoals stookolie waar zo goed als geen belastingen worden aangerekend.  Werkelijk de wereld op zijn kop en ook de huidige minister van energie in Vlaanderen heeft op deze bijzondere kromtrekking nog niks ondernomen.

Men dient ervoor te zorgen dat groene stroom de goedkoopste energiebron wordt ten opzichte van fossiele brandstoffen en kernenergie.

De spreekwoordelijke hete aardappel wordt door zowel de Belgische als Nederlandse regering eigenlijk naar de toekomst verschoven, want men kiest niet resoluut voor nieuwe richtingen.  Dat in België dit en volgend jaar ook verkiezingen zijn zal de vooruitgang er niet gemakkelijker op maken.

De laatste dagen kreeg ik diverse telefoons uit verschillende hoeken van de media om duiding te vragen of al de akkoorden wel gaan leiden tot het gewenste resultaat. Eigenlijk voelt iedereen wel dat de weg naar een duurzame energiehuishouding er één is van vele uitdagingen en dat deze nu niet echt worden aangepakt of toch veel te langzaam.  Zelfs onze Duitse vrienden worstelen nu echt met hun eigen EnergieWende. Ook zij durven moeilijk nieuwe wegen in te slaan en blijven krampachtig vasthouden aan de eigen bruinkool en geïmporteerde fossiele brandstoffen.

De ambitie spat er nog niet vanaf en toch dienen we deze kans te grijpen om als Benelux het spreekwoordelijke Abu Dhabi van de Noordzee te worden.  Dat opslag en nieuwe brandstoffen één van de belangrijke dragers kunnen worden van een duurzame economie moeten wij als kleine landen als een kans zien.  Onze unieke positie in Europa als belangrijkste logistieke centra (Rotterdam, Antwerpen, Terneuzen, Gent, Amsterdam, Vlissingen, Oostende) moeten we gebruiken en koppelen aan de toekomstige behoefte om deze transportbewegingen volledig te verduurzamen.

Dat China op dit ogenblik ook op het gebied van verduurzaming van de energiesector de leiding heeft overgenomen in de wereld zou ons extra moeten motiveren om keuzes te maken en hierin ook wereldleider te worden.

In de wereld van morgen, met zijn vele wind en zonne-energie, moeten we kiezen voor nieuwe innovatieve flexibele gascentrales die op zich een stuk kleiner zijn dan de huidige 600MW turbines, maar als grote voordeel hebben dat ze veel wendbaarder zijn en daarom sneller kunnen worden ingezet.