Dat de Nederlandse hoogspanningsnetwerkbeheerder een betrouwbaarheid die boven de 99% gaat, en zodoende één van de beste reputaties heeft, mag voor het verleden zeker iets zijn waar het bedrijf trots mag op zijn.  Dat de toekomst er voor dit soort bedrijven anders zal uit zien hebben we vorige week nog eens mogen meemaken. 

Nu zijn dergelijke grote stroompannes of tekorten op het net toch nog eerder uitzonderlijk, maar het bedrijf zelf was er als eerste bij om te bevestigen dat met de komst van grote hoeveelheden zon en wind de voorspelling van vraag en aanbod steeds moeilijker wordt en dus minder betrouwbaar.

Nu zal IT veel kunnen oplossen door de integratie van blockchain, maar de menselijke factor zal altijd mee blijven spelen.  Deze keer ging het goed want het tekort kon uit het buitenland gehaald worden tegen weliswaar een slordige 300 € per MWh.  Dat de toekomst voor import minder vanzelfsprekend wordt werd wederom bevestigd door Tennet gezien alle landen een transitie gaan doormaken van fossiel aangedreven centrales (of kernenergie) naar grote hoeveelheden wind en zon.

Zeker voor de landen rondom Nederland en België geldt dat wind en zon vaak op dezelfde momenten beschikbaar zijn en dus ook niet.  Voor een netwerkbeheerder maakt het in principe niet zoveel uit van welke bron de reserves komen, dus wat betreft zijn batterijen ook een mogelijkheid.  Nu is het maar de vraag of het beschikbaar houden van enkele GW aan batterijen als reserve haalbaar is vanuit financieel oogpunt. Voor seizoensopslag is dit al helemaal niet geschikt.  De winter zal vooral specifieke uitdagingen met zich mee brengen daar de vraag naar elektriciteit veel hoger zal liggen dan nu. Onze warmte dient immers niet meer van fossiele krachtbronnen dienen te komen, maar van alternatieven zoals warmtepompen.  Ook het lokale lichte transport zal hoofdzakelijk elektrisch worden en via de netwerkbedrijven gevoed moeten worden.

Specifiek voor Nederland betekent een transitie zonder fossiele brandstoffen een stijging die tot 400% kan inhouden van het elektrisch verbruik (van 105 TWh naar 420 TWh).  Wat trouwens opvalt is dat in de objectieven naar 2030 toe weinig rekening wordt gehouden met deze stijging.  Vaak gebruikte argumenten zijn dat huizen beter geïsoleerd kunnen worden om zo het energieverbruik drastisch te laten dalen.  Ongetwijfeld waar, en technisch gezien zijn we in staat om huizen te bouwen die zo goed als geen externe warmte nodig hebben (lees energie), alleen geldt dat niet voor de bestaande woningen.

Verder is het de wens van de mens om steeds meer te gaan reizen en zo constant in beweging te blijven over de ganse wereld.  De groei alleen van transport in combinatie met de constante stijging van het aantal mensen dat er gebruik van kan maken, stelt ons voor een extra uitdaging op het vlak om meer duurzame energie op te wekken.

Terugkomend op de problemen vorige week in Nederland kunnen we mogelijks aannemen dat dergelijke situaties zich in de toekomst geregeld gaan voordoen. Het afkoppelen van grote verbruikers zal in de toekomst een courante praktijk worden, daar waar het nu nog een uitzondering is. 

Deze week was er ook nog de lancering van een lokaal initiatief in Kortrijk waar de bevolking vanaf nu kan kiezen om een derde partij toe te laten om gratis zonnepanelen op hun dak te laten installeren.  Als tegenprestatie wordt 20% korting beloofd op de factuur en hier gaat men iets tekort door de bocht.  Men kan zeker 20% beloven op de KWh prijs (all-in) die u betaalt, maar stellen dat mijn factuur de komende 20 jaar steeds 20% goedkoper zal zijn klopt (toch vaak) niet.

Prijs hangt af van vele factoren; hoeveel panelen kan ik op mijn dak leggen, wat is mijn huidig verbruik en vooral hoe gaat mijn verbruik eruitzien in de toekomst.  Zelf heb ik het verschil mogen ervaren van de in dienstneming van een warmtepomp die mijn elektrisch verbruik fors heeft doen stijgen.

Wat er ook van zij. Ondertussen is het in België stil in de federale regering in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen in het najaar.  Het is op eieren lopen tot die tijd en voor onze sector dreigt het risico van uitstel. 

Dat beide landen gelijkaardige uitdagingen hebben is voor iedereen gekend en het valt ook op dat de voorgestelde oplossingen in beide gevallen niet toereikend zijn om ervoor te zorgen dat het klimaatakkoord afgesloten in Parijs tegen 2050 ook echt gehaald wordt.